Goodbye ‘Switi Sranan’..

Mijn periode in het mooie Suriname zit er op. De drie maanden / dertien weken / 91 dagen / 2184 uren zijn voorbij gevlogen! Natuurlijk heb ik de laatste week nog volop genoten..

Vrijdag 19 december, het laatste weekend is aangebroken. Zo ook de laatste trip. Deze begon ’s avonds. Het weekend begon al goed met een feest in Saramakka. Mac moest daar bij een familie optreden met zijn blaastrompet. Wij waren natuurlijk zijn enthousiaste fans. Een ontzettend gezellig feestje. En ja, wat is een Surinaams feest zonder eten? Wederom was er dus weer veel eten. Hier heeft Lisette dan ook dankbaar gebruik van gemaakt ;). Ook het zwembad bij dit huis was te verleidelijk voor Lisette. Met (letterlijk) een duwtje in de rug, maakte zij ook hier dankbaar gebruik van.. Zwemkleding? Niet nodig.. ;). Na dit feest werd het tijd om naar onze slaapplaats te rijden. Mac had met een kameraad geregeld dat we daar zouden blijven slapen. Daar aangekomen bleek het hek, dat nog ver voor het huis staat, niet open te zijn. Lopen? “Neee… hier zitten slangen”.. We moesten dus iets anders zoeken. Na lang rijden arriveerden we bij Colakreek. Ondertussen liet de klok al half 6 in de ochtend zien. We hebben dus onze hangmatten opgehangen, ik heb mijn klamboe ook opgehangen (voor mij een vereiste als ik weer op trip zou gaan :P). Daarna slaaaaaapen!

Zaterdag 20 december.. De stem van Lisette maakt Char en mij wakker. Vervolgens hebben we onze hangmatten verlaten om gezellig even met z’n allen in het hutje te zitten. Na wat babbelen, hebben we Colakreek verlaten. En ja, dit is mijn laatste weekend. Wat is dit laatste weekend zonder Overbridge?;) We zijn dus naar onze ‘thuishaven’ Overbridge gereden. Hier heb ik voor het laatst ‘mijn gerecht’ genuttigd ;) ; Rijst met kip-saté.. Na het eten werd het tijd dat Lisette eens een militair examen (in de regen) zou gaan afleggen, zo vonden Char en ik. Want ja, je kunt wel doen alsof je in het leger zit (dat deden we dan ook;)), maar dan moet je dit zo af en toe wel bewijzen. Lisette (of terwijl Gigi) klimt over de wipwap, vervolgens over enkele tafels. De glijbaan is het volgende onderdeel. Ze glijdt er vanaf, om vervolgens in de grote plas water met modder te belanden. Heel charmant in een rokje met legerjas. De bootjes bij Overbridge waren natuurlijk al bekend bij Char en mij. Wij zullen Gigi hier ook kennis mee laten maken. De opdracht is dan ook om zich af te zetten van de kant en dan in de boot springen. Dit laatste verliep iets anders. Ze ligt half in de boot, maar ook half in het water. Gigi plast (letterlijk!) in de boot van het lachen ;). Een jongen wil haar helpen en weer naar de kant brengen. Char en ik brengen de jongen ervan op de hoogte dat dit een militair examen is en hulp dus niet is toegestaan. De jongen begrijpt het en blijft lachend kijken :P.
Regen en zand kunnen je omtoveren tot een zandmonster. Dus na een douche kon ik samen met de rest relaxen in ons hutje.

Zondag, de laatste dag van de laatste trip.. De dag begint vandaag met zon! Hier hebben we dan ook heerlijk van genoten. Char en ik hebben nog ‘mens-erger-je-niet’ gespeeld. Dit moest ik natuurlijk combineren met de zon. Dus na wat puzzelen met de tafel en stoelen zat Char in de schaduw en Chant in de zon. Maaaaar… het is tenslotte regentijd, dus ook deze dag brengt ons weer regen. Hangmatteren, socializen.. dit is wat we de rest van de dag hebben gedaan om hierna weer te vertrekken naar de Mozartstraat. Natuurlijk moet ook dit weekend worden afgesloten. Met een etentje bij Dok 204 welteverstaan.

Maandag 22 december.. We zijn naar de Gijsbertusschool gegaan om afscheid te nemen. Bij aankomst bleek er een soort ‘kerstviering’ te zijn. Wat hoort bij een viering? Juist ja, eten! In iedere klas was veeeeeel eten! Er heerste ontzettend veel gezelligheid! Op deze school hebben we een ontzettende leuke tijd gehad. Hiervoor hebben we alle leerkrachten én het schoolhoofd hartelijk bedankt! Na dit afscheid zijn we ook nog voor de laatste keer naar de St. Elisabethschool gegaan, onze eerste stageplaats. Ook hier hebben we afscheid genomen.
Na deze ochtend hebben Agnes en ik ons door onze taxichauffeur Jef naar het centrum laten brengen. De laatste souvenirtjes hebben we ingeslagen. Een typisch Surinaams schaafijsje was de afsluiting van het shoppen.
’s Avonds zijn Char, Gigi en ik uit eten geweest bij de Waag. Een mooi restaurant aan de waterkant. Jaaa… woensdag komt nu wel erg dichtbij he? De avond was supergezellig!

Dinsdag, een dag voor vertrek. M’n kamer heeft wel een opruim- én schoonmaakbeurt nodig. Hier heb ik vandaag dan ook maar een begin mee gemaakt. Ook m’n koffer inpakken, moest maar eens gebeuren.
’s Avonds hadden Agnes en ik ons afscheidsetentje bij Zus & Zo. Agnes en ik kregen van onze huisgenoten een ontzettend leuke kussensloop waarop foto’s stonden afgebeeld, thanx! Ook Char en Lisette hadden hun best gedaan een origineel cadeau te geven. Hierin zijn ze geslaagd;). De cadeautjes hadden voor andere mensen enkele uitleg nodig, daarom zat er een kaart bij met alle uitleg. Het eerste cadeautje was een klein roze/wit houten poesje. De uitleg die hier bij hoort, is dat we eigenlijk bekend stonden als de drie ‘pink pussies’. Het tweede cadeau was een barbiepop, gepimpt tot Chantal (bruin haar, rokje, legging, ketting, slippers enz.). Het derde cadeau was een ware ‘legerpop’. Een barbiepop met legerkleding, haha! Want jazeker, ook Chant kwam uit het leger.. (hadden we enkele mensen doen geloven). Het volgende cadeautje was een zwarte pop. Dit omdat ik de afgelopen maanden les heb gegeven aan de Surinaamse kinderen. Een laatste cadeautje was een geknutselde step, want ja, de afgelopen drie maanden was ik regelmatig te vinden in de sportschool… Thanx meiden, erg origineel!;)
Na dit etentje zijn Char, Lisette, Mac en ik naar ’t Vat gereden om nog even een drankje te doen. Dit terras was helaas vol. Maar goed, bij Broki werd het uiteindelijk ook erg gezellig :).

Woensdag….24 december…..Dag van vertrek! Deze ochtend begint met het genieten van de laatste zonnestralen. Want uit het bericht vanuit Nederland blijkt dat ik dit de komende tijd even niet zal zien. Hierna moest ik m’n kamer verder opruimen en schoonmaken om vervolgens de laatste spullen in m’n koffer te doen. Kort voor mijn vertrek heb ik natuurlijk ook nog een cadeautje voor Char en Lisette. Voor hen heb ik een brief geschreven en een A4 waarop veeeele foto’s van de afgelopen tripjes staan afgebeeld. Ja Char, daarom was ik zolang in het internetcafé (om af te drukken)… daarom viel Jef tijdens het wachten in slaap ;). Met wat kleinigheidjes erbij, was dit het afscheidscadeautje voor hen.
“Chant, er is iemand voor je!” werd er door iemand geschreeuwd… “Doksieee!” Rayan (ook wel Doks genoemd) stond bij het hek! Ohwww, wat ontzettend lief dat hij nog langskomt om afscheid te nemen.
“Toet toeeeeeeet…” . “Neeee, de taxi, nu al? :(“. Jeffrey stond klaar om Agnes en mij naar het vliegveld Zanderij te brengen. Het moment van afscheid nemen was dus aangebroken. Een laatste knuffel en groet aan de lieve mensen die ik de afgelopen drie maanden heb leren kennen… Met deze mensen kan ik terugkijken op een supermooie en leerzame periode in ‘Switi Sranan’!
Na nog een laatste gezellige taxirit met Jeffrey arriveerden we bij het vliegveld. Het laatste afscheid moesten we nemen van Jef die onze goede, veilige, snelle én betrouwbare taximan was;).
Daar stonden we dan.. Agnes en ik.. met onze koffers. Bij het inchecken blijken m’n vermoedens te kloppen. De koffer is inderdaad veeeeel te zwaar! Hiervoor hoef ik gelukkig niet bij te betalen. Het is tenslotte ook kerstavond.;)
In de uurtjes dat we moeten wachten hebben we onze laatste Srd’s (Surinaamse dollars) uitgegeven. Verder nog even zitten laptoppen tot het tijd was plaats te nemen in het vliegtuig die ons weer naar het koooooooooude Nederland zal brengen. Want koud is het daar zeker, volgens de berichten.
8,5 uur later, na een veilige landing op Schiphol, werd dit bevestigd. Na een complete controle op het vliegveld, werd het tijd om naar huis te rijden..

Vandaag is het dinsdag 30 december. Het gaat alweer z’n gangetje in Nederland. Het weerzien van vrienden en familie, de eerste warme douche, zitten op de bank, tv kijken, uitgaan.. dit alles heb ik de afgelopen dagen weer gehad. En ja, dit went ontzettend snel. Het enige waar ik nog niet aan kan wennen… dat is de kou! Ja mensen in Suriname.. de berichten die we vanuit Nederland kregen, kloppen écht;).

Gisteravond heb ik mijn eerste werkavondje in het OLC weer gehad. Bij aankomst las ik een papier op de deur van het OLC; “Welkom terug Chantal”, niet wetend wat ik in het lokaal zou zien; Slingers, tekeningen, teksten, drinken, chips én een cadeautje.. Ja, bij dit alles hoorde natuurlijk een feestje. Thanx! Lieve jongens en meisjes, ik vond het supergezellig!

Dit is mijn laatste bericht op deze site. Steeds was het weer leuk om berichtjes vanuit Nederland te ontvangen. Natuurlijk wil ik iedereen ontzettend bedanken voor de leuke berichtjes. Ook voor de ontvangen kaartjes wil ik jullie bedanken! Thanks, Thanks.. :)

De mensen in Suriname wil ik nog een goede en leerzame periode wensen! Maak er nog een leuke tijd van!

Veel liefs vanuit Valthermond! XXX

Chantal..