"Coco di rastaaaaaaa…"

Ja, dit is de titel van het lied die we afgelopen weekend tijdens de trip vaaaaaaaak hebben gehoord. Het werd echt ons lied van het afgelopen weekend… Om dit weekend een naam te geven, noemen we het dus maar zo…

Eigenlijk begon de trip niet vrijdag, maar veel eerder. De afgelopen weken hebben we namelijk ontzettend naar deze trip uitgekeken en veel overleg gehad. Samen met Lisette, Charlotte en Mireille zal ik dit avontuur aan gaan. Al snel waren we het er over eens dat we geen georganiseerde trip wilden doen. Dit maakte het lastig goede keuzes te maken. De avontuurlijke Charlotte vond liften wel een uitdaging. Maar voor vier vrouwelijke Bakra’s zou dit een te groot risico zijn en dus werd dit al snel afgeblazen. Tijdens de culinaire toer hebben we een jongen leren kennen. Met een man erbij zal onze trip veel veiliger zijn. Uiteindelijk de afspraak gemaakt dat hij mee zal gaan met een kameraad. Gezellig :-).

Goed, na veel overleg en voorpret begon onze trip vrijdagmiddag dan echt :D. Silvano (ook wel Silly of Syl genoemd;)) kwam ons rond drie uur in de middag halen. Vervolgens hebben we zijn kameraad Mac gehaald. Een geplande bestemming hadden we dus niet. Dus we zijn richting de Bauxietweg gegaan. Op deze weg rijdend, kregen we een lekke band. Gezien het buiten de bewoonde wereld is, moesten we wachten op hulp. Een reserveband hadden we wel. Maar de oude band was met onze gereedschappen niet te verwijderen. Na een tijdje wachten en eigenlijk ook veel lol, was de auto dan eindelijk gereed om weer verder te rijden. Aangezien het ondertussen al donker was geworden, moesten we maar eens op zoek naar een slaapplaats. Over vele kleine weggetjes rijdend, kwamen we steeds dieper de ‘rimboe’ in. Mac liep (samen met onze stoere Charlotte;)) voor de auto. Jaja, hij is niet voor niets militair he ;) Uiteindelijk hebben we een plek gevonden. In eerste instantie leek het een verlaten indianendorp. Maar het bleek dat hier vakantiehuisjes werden gebouwd door de indianen. Het gebied was dus van de indianen. Sjaloko heet het plaatje. Dit ligt in de buurt van Carolina. In het donker hebben we onze hangmatten opgehangen. Tijd om even bij te komen van onze rit. De omgeving was overigens moeilijk te zien. De volgende dag zal het dus een verrassing worden hoe mooi deze omgeving is. Bij een kampvuur en het licht van volle maan hebben we onder genot van een drankje gezellig gebabbeld. Uiteindelijk zaten we met z’n vijven in m’n hangmat. Hmmm… dit bleek ieeets teveel te zijn en m’n hangmat kon het niet verwerken ;). Je voelt het natuurlijk al aankomen. Met z’n allen zakten we erdoorheen… Daar lagen we dan lachend op de grond. Gelukkig kon mn hangmat wel weer gereed worden gemaakt voor het slapen. Al heb ik ’s nachts eigenlijk niet echt geslapen. Sanitaire voorzieningen zijn er in de rimboe overigens natuurlijk ook niet. Dit was dus even wennen… Mireille had hier echter geen problemen mee, haha ;)

De volgende ochtend, zaterdag, was écht een verrassing! Woww, wat een omgeving! Hoge bomen, een kreekje, dierengeluiden… Wat is de natuur in dit land mooi. Ook toen we bij de auto kwamen, stond ons een verrassing te wachten. De reserveband die we er de vorige dag onder hadden gezet, bleek opnieuw lek te zijn. Hmm, de enige oplossing om weer verder te kunnen rijden was dus dat we de auto weer gerepareerd moesten hebben. “We hebben geen mobiel”, dit was één van de reacties. We hadden namelijk afgesproken dat wij, de vier meiden, geen mobiel mee zouden nemen. Deze afspraak had ik me echter niet aan gehouden. Ik had m’n Surinaamse én Nederlandse mobiel meegenomen. Die bleken zo af en toe bereik te hebben! Super… bellen lukte dus. Mac en Lisette gingen ondertussen uren lopen, naar de hoofdweg. We hebben ons ondertussen prima vermaakt bij de auto. Lekker hangen, relaxen, kletsen, lachen… we hebben niet geklaagd. Rond drie uur in de middag zijn we naar de ‘bewoonde wereld’ gereden. De auto werd ondertussen gerepareerd, zodat Sil die later weer kon halen. Aan het einde van de middag werd onze trip dus weer voortgezet. We zijn naar Colakreek gegaan om daar te kunnen overnachten. Charlotte heeft heerlijk voor ons gekookt! Toen even een drankje gedaan. Gezien we de volgende dag om negen uur het park weer moesten verlaten, waren we het er over eens dat we nog wel even moesten zwemmen. Dus oké, ’s nacht heerlijk gezwommen in de Colakreek. Daarna ontzettend lekker geslapen in mn hangmatje, op naar de volgende dag. Wat zal deze ons brengen?

Zondag.. de laatste dag van onze trip. ’s Morgens werd ik letterlijk uit mn hangmat getild door Mac. Kon mezelf er niet toe brengen uit m’n hangmat te gaan. Goed, rond negen uur gingen we het park dan weer verlaten. Na een tijdje rijden, kwamen we bij de Derde Brug. Een soort van parkje met hutjes, water en een mooie omgeving! Een omgeving om mooie foto’s te maken. Jaja, Lisette en ik hebben de omgeving even verkend met onze ‘fotograaf’ Syl. Hij heeft foto’s van ons gemaakt. Lisette en ik hadden de smaak te pakken en hebben zijn taak maar overgenomen om van elkaar foto’s te maken. Na heeeele tijd zijn we teruggelopen naar het hutje. Het voelde als thuiskomen van hard werken. Ja, hard werken hadden we zeker gedaan, hè Lisette ;).. Die middag werd ik gestoken door rode mieren. Meteen deed het pijn. Maar ja, niet aanstellen was eigenlijk de instelling. Een uur later kreeg ik ontzettende jeuk op m’n hoofd. Niet veel later zwellingen en uitslag op m’n arm en bij mn neus. Neeee, dit voelde niet goed. Lisette herkende de klachten en vond dat we meteen naar een ziekenhuis moesten. Ze loopt namelijk co-schappen in het ziekenhuis. Ik had een allergische reactie op de beten van de rode mieren. Tijdens het uur dat we moesten rijden, werden de zwellingen en uitslag steeds erger en erger. Uiteindelijk had ik het overal, behalve de helft van mn neus en keel eigenlijk niet. Wowww, wat leek dat uur rijden lang te duren. Ben nooit eerder zo bang geweest. Ook voor de anderen was het natuurlijk allemaal spannend en schrikken. In het ziekenhuis aangekomen, werd ik gelukkig meteen geholpen. Ik kreeg medicijnen en een injectie. Hierdoor moest alles een aantal uren later weg trekken. Tijdens deze uren heb ik gezien hoe het er in het ziekenhuis in dit land aan toe gaat. Het is zo anders dan in Nederland. De artsen zijn afstandelijker en eigenlijk wordt er niks verteld. Je krijgt iets, maar weet niet wat je krijgt. Verder onderzoeken ze je eigenlijk niet volledig. Gelukkig had ik m’n ‘privé-arts’ Lisette ;). Ze kon me alles uitleggen en vertellen. Eigenlijk mocht er niemand bij me blijven, maar Lisette bleef. Of het nou mocht of niet ;). Na een tijd in het ziekenhuis gezeten te hebben, leken de medicijnen/injectie te helpen! Yessss, na zoveel schrik mocht ik weer naar huis! De mannen hebben ons naar huis gebracht, waar we na zo’n weekend afscheid van elkaar moesten nemen. Samen hebben we zo’n superweekend gehad! Thanks mannen! Over twee weekjes zullen we opnieuw een weekend samen op avontuur gaan!

Voor ons vieren (Mireillie, Charlotte, Lisette en ik) was het nog niet helemaal voorbij. Een mooie afsluiting hoorde er bij. Met z’n vieren zijn we naar Garden of Eden geweest. Dit is een ontzettend mooi restaurant. Voor Surinaamse begrippen echt luxe! Op dat moment waren we zo gelukkig.. Een mooi weekend vol mooie belevenissen… Een weekend dat uiteindelijk goed is afgelopen… Een weekend waarin we hecht met elkaar zijn geworden… Ja, we hebben deze avond vaak geproost op alle mooie gebeurtenissen en de goede afloop! De gerechten waren heerlijk!

Thanks meiden, voor dit supergave weekend! We gaan uitkijken naar het volgende avontuur!

Veel liefs! XX Chantal