Buskondre..

[Binnenland]

De afgelopen week heb ik veel dagen doorgebracht in het binnenland. Vandaar dat het al een tijdje geleden is dat ik een verhaal op deze site heb geplaatst.
Het wordt dus tijd om de (belangrijkste) gebeurtenissen van de afgelopen weken weer over te brengen naar ‘Nederland’. Zo blijven jullie toch nog een beetje op de hoogte van mijn leventje hier in Suriname.

Hoe gaat het verder in Nederland? Het heeft gesneeuwd he? Woww, bij deze tropische temperaturen kan ik me er geen voorstelling van maken. In Nederland zal de stemming voor de feestdagen er bovendien ook wel al in zitten. In Suriname wordt zo langzamerhand ook moeite gedaan om de stemming er in te krijgen. Op de basisschool zijn al kerstboompjes geplaatst. Verder zijn er winkels met kerstspulletjes. Het is apart om een sneeuwpop in de etalage te zien hangen..
Vrijdag is het trouwens ‘kinderdag’. In dit land wordt het Sinterklaasfeest zo genoemd.

Dinsdag 18 november.. Onze officiële laatste dag op de St. Elisabeth. Vandaag gaan we alles afronden en afscheid nemen van de leerkrachten. Een traktatie hoort hier natuurlijk bij. Ook wij kregen een traktatie van een jarige juf. ’s Ochtends om tien uur zaten we dan ook al aan de bami met kip.. typisch Surinaams :-P

Woensdag 19 november.. De eerste dag op onze nieuwe stageplaats, de Gijsbertusschool. Dit is een openbare school, nog geen tien minuutjes fietsen vanaf ons huis. Op deze school zullen we dezelfde werkzaamheden doen als op de vorige school, namelijk RT lessen geven aan kinderen die zwakker zijn op het gebied van taal en/of rekenen. Vandaag hebben we kennisgemaakt met alle leerkrachten. Verder hebben we een aantal klassenbezoeken afgelegd. Opvallend is dat de school ontzettend weinig materiaal heeft. Ze hebben oude methodes, schriften… maar verder eigenlijk niks. Er is geen extra ruimte voor Agnes en mij om onze RT-lessen uit te voeren. De lessen zullen dus buiten plaats vinden. De school is leuk, de kinderen zijn leuk en de leerkrachten hartelijk… Ja, we hebben een goed gevoel bij deze school.

Zaterdag 22 november.. Veel huisgenoten zijn dit weekend op trip. Mireille en ik zijn niet mee, aangezien wij volgende week al op trip naar het binnenland gaan. Mireille en ik gingen daarom vandaag met Kenneth en zijn neef Jermain naar Overbridge. Een strand langs de Surinamerivier. Vanuit onze hangmat tussen de palmbomen hadden we een ontzettend mooi uitzicht! Helaas was het weer niet optimaal. De zon verdween, donkere wolken kregen we er voor terug. Daaruit ontstond vervolgens regen… veel regen! Ja, de kleine regentijd is begonnen in Suriname. Dus (grote) regenbuien zullen de komende weken niet zeldzaam zijn. ’s Middags zijn we dus al op tijd voor richting de Mozartstraat gereden.
’s Avonds hebben we even een hapje gegeten bij de Chinees. Ohw, bij het zien van alle gerechten had ik er geen spijt van een vegetarisch gerecht te hebben genomen. In dit land ziet het vlees er erg anders uit. Echt alles wordt gebruikt…
Vervolgens zouden we naar de bios gaan. De film zal tegen half 11 starten. Daar aangekomen, bleek de film even te zijn ‘verzet’ naar half 12… Ja, we zijn nog steeds in Suriname..

Zondag 23 november.. Bij het wakker worden, is het stil in het complex, gezien de meeste huisgenoten dus op trip zijn en de andere huisgenoten zijn er ook niet. Mireille en ik zijn dus alleen. Het was dus echt ‘ons’ weekend in het complex. Lekker luieren, zwemmen, zonnen… Nou ja, zwemmen mocht dus niet. Kenneth moest het zwembad nog schoonmaken en heeft ons verboden in het zwembad te gaan. Maar… na uren op het luchtbedje op de grond te hebben gelegen, met een teil water naast ons, hadden we het wel gehad met die ‘rare’ regel. Bij zonnen hoort toch een zwembad? Dus we hebben onze luchtbed gepakt, in het zwembad gegooid… en dobberen maar! Niemand zal het opmerken.. De camera uitgezonderd ;)

Maandag 24 november.. Een stagedag op de Gijsbertusschool! We hebben kennismakingsgesprekken gevoerd met de leerlingen die we de komende weken zullen begeleiden. In totaal hebben we zes leerlingen die moeite hebben met taal en/of rekenen. Vijf jongens, één meisje. De kinderen zijn tijdens de gesprekken nog stil en geven korte antwoorden. Maar uit ervaring (van de St. Elisabethschool) weten we dat dit nog zal veranderen.. Aan het einde van de ochtend is er een sportdag. Dit omdat het morgen onafhankelijkheidsdag is. De school is versierd en de kinderen hoeven geen uniform aan. Het is vandaag dus al een beetje gevierd op school.. Morgen zal het echt feest zijn in de stad..

Dinsdag 25 november.. Onafhankelijkheidsdag! Er werd gevierd dat Suriname 33 jaar een onafhankelijk land is. Dit betekent dus weer een vrije dag. Met een groepje meiden zijn we naar de palmentuin gegaan. In de palmentuin stonden verschillende kraampjes. Hoofdzakelijk met eten natuurlijk..Verder was er muziek op straat, veel mensen.. Kortom, veel gezelligheid! We hebben rondgelopen en gezellig op verschillende terrasjes gezeten..

Woensdag 26 november.. Jaaaaa, vandaag gaan we (Agnes, Mireille en ik) op trip naar het binnenland! De eindbestemming was het ‘Tukunari-eiland’ en ‘Lebidoti’. Voordat we daadwerkelijk op weg gingen, moesten we ’s morgens rond 7 uur nog even naar de markt om verse groente te halen. De ‘baas’ van het eiland had dit aan ons gevraagd en zou het voor ons bereiden. Zodra de taxi bij de markt stopte, kwamen er veeeel mannen op ons af! Ze deden de deur al open, hingen half door het raam heen en renden achter de auto aan. Wow, ik kreeg het er benauwd van en wist niet wat er gebeurde. Achteraf blijkt het normaal te zijn dat deze mannen dat doen. Zo, eindelijk zaten we in het busje en zouden we vertrekken naar Afobaka. Althans.. dat dachten we! De chauffeur zou pas vertrekken als het busje vol zou zitten. Nou, bij aankomst van een uhmm ‘stevige’ mevrouw, leek dit ons geen probleem. Mireille en ik kregen hierdoor ‘iets’ minder ruimte op de bank en de bank schommelde tijdens het rijden nogal heen en weer. Tijdens de reis kwamen we erachter dat de vrouw het schoolhoofd van de school in Lebidoti is. In Lebidoti is maar één basisschool.. dus we zullen haar morgen ook treffen.
Na een laaange rit van ruim twee uur kwamen we aan in Afobaka. Afobaka is een plaatsje gelegen aan het stuwmeer (Brokopondomeer). De eigenaar van het Tukunari-eiland, meneer van Dalen, stond al op ons te wachten. Met zijn bootje (korjaal) zou hij ons naar het eiland brengen. Op het bootje was het genieten. Heerlijk weertje, een wind en een prachtige omgeving. In het Brokopondomeer staan heeeel veel bomen. Het is namelijk een ondergelopen dorp. Sommige boomstammen komen net niet boven het water uit, dus vaarden we daar met het bootje overheen. Hier schrok ik keer op keer van. Het bootje begon dan te schommelen… Maar aan de reactie van de Surinamers te zien, was het niet iets om van op te kijken. Dus ging ik maar weer verder met genieten…
Na een boottocht van anderhalf uur, arriveerden we dan eindelijk op het Tukunari-eiland. Wowwww, het was als het ware een bewoond onbewoond eilandje! Op het eilandje staan enkele kleine huisjes en palmbomen. Leven we in een sprookje?
Al snel hadden we onze hangmatten geïnstalleerd aan het water. Prachtig! Veel tijd om te ‘hangmatteren’ hadden we echter niet, want de bel ging. Een teken dat meneer van Dalen, die goed voor ons zorgde, het eten klaar had.
Hierna heb ik een ‘wandeling’ op het eiland gemaakt. Binnen vijf à tien minuten ben je het hele eiland rond.
’s Avonds zijn we met het bootje naar Lebidoti gevaren. Lebidoti is een dorpje dat tegenover het eiland ligt. Het dorpje bestaat uit kleine houten huisjes. Ook staat er een huisje die de geesten weghoudt. Iemand die bezeten is, moet in het huisje. Zulke dingen had ik alleen maar op televisie gezien. De bevolking is vooral creools. Vervolgens gingen we naar het schoolhoofd. Met haar hadden we een afspraak. Alle leerkrachten wonen in huizen naast de school. Samen hebben we gezellig gebabbeld. Verder hebben we afspraken gemaakt over de volgende dag. Hierna zijn we terug gevaren naar ‘ons’ eiland, war we heerlijke vers gebakken broodjes hebben gegeten. We hebben in ons eigen bed geslapen, namelijk onze hangmat:). Op naar de volgende dag die weer veel nieuwe indrukken zal geven.
Donderdag 27 november zijn we met het houten bootje naar Lebidoti gegaan. Dit om daar een bezoek te brengen aan de basisschool. Hier hebben we klassenbezoeken afgelegd.
We worden voorgesteld aan enkele leerkrachten. Schoolhoofd heeft overlegd met de leerkrachten. We mogen onze eigen indeling voor vandaag maken.
De school heeft acht groepen. Hier worden het geen klassen meer genoemd, maar groepen, net als in Nederland. Opvallend is dat de scholen in de stad wel gewoon ‘klassen’ heeft.
De kinderen zijn allemaal creools. Een groot verschil met de scholen in de stad. In de stad bestaan de klassen uit kinderen van ongeveer zes verschillende nationaliteiten.
Een ander opvallend aspect is dat de leerlingen gewoon op een plaats in het gras moeten plassen. Er is geen toilet aanwezig. Voor de leerkrachten is wel een toilet aanwezig.
De hele ochtend hebben we klassenbezoeken afgelegd. Dit heeft veel indruk op me gemaakt. De klassen zijn ontzettend groot! De grootste klas bestond uit 66 leerlingen! De leerkrachten geven les, maar hiervoor hebben ze amper materialen.
Door de overvolle klassen krijgt geen enkele leerling extra aandacht. Dit bleek toen er een lieve aanhankelijke jongen naast me zat. Het was duidelijk dat hij verstandelijk gehandicapt is. Eigenlijk hoort hij thuis in het speciaal onderwijs. Maar zijn ouders willen niet verhuizen naar de stad. Op school kan hij duidelijk niet meekomen. Hij heeft geen schriftjes of werkboekjes. “Dit kan hij toch niet”, zei de juf. Het enige dat dit jongetje deed, was de hele dag om zich heen kijken en tekenen. Hij werd ontzettend vrolijk toen ik hem aandacht gaf. Hij keek me aan, lachte even, zat aan mn haren…. Ja, dit jongetje verdient zoveel meer!
Verder kwamen we kinderen tegen die al drie keer zijn blijven zitten in dezelfde groep. Deze leerlingen krijgen geen begeleiding. Na drie jaar blijven zitten gaan ze uiteindelijk naar de volgende groep, vanwege hun leeftijd.
Na zoveel klassenbezoeken en indrukwekkende waarnemingen was het fijn om weer op het eiland aan te komen.
’s Avonds hebben we samen met meneer van Dalen een wandeling door het dorp Lebidoti gemaakt. Mensen wonen hier in erg kleine hutjes, waar ze met het hele gezin in wonen! Er zijn maar enkele toiletten aanwezig in het dorpje. Wel is er door de jaren heen gezorgd voor drinkwater, maar in onze ogen blijft het primitief.
Vrijdag, helaas alweer tijd om terug te keren naar ‘huis’. Rond tien uur vertrokken we met het korjaal, om rond half drie pas te arriveren in de Mozartstraat!

Al snel stond de volgende trip voor de deur.. Vrijdag, rond vier uur zou ik namelijk weer vertrekken, samen met Lisette, Charlotte, Syl en Mac. Een reisbestemming hadden we niet. We zouden in elk geval richting het binnenland gaan. Goed, alle spullen uit m’n tas gegooid, andere spullen er in gedaan, douchen... Daarna stonden Sil en Mac al voor de deur. Onderweg hebben we even ergens gegeten. Daarna werd het al snel donker, dus tijd om een slaapplaats te zoeken. Rijdend over de bauxietweg, kwamen we een huis tegen. Voor dit huis leken we onze hangmatten te kunnen ophangen. We zijn uitgestapt om kennis te gaan maken met het gezin dat hier woont. De mensen bleken supergastvrij en vonden het zelfs leuk dat we zouden blijven slapen! Meteen kregen we een uitnodiging.. Voor een feest! Een familielid uit een ander klein dorpje was jarig en dat moest gevierd worden. Dus snel even fatsoeneren om vervolgens naar het dorpje te rijden waar het feest zou plaatsvinden. Daar aangekomen zag ik dat het dorpje op Lebidoti leek. Een klein dorpje met kleine huisjes en veel creolen. Het feest was super! De bewoners zagen het als een eer dat wij als drie ‘Bakra’s’ (blanken) aanwezig waren! Wij vonden dat het andersom was, voor ons was het een eer om uitgenodigd te zijn. Het feest bestond vooral uit veeeel eten, muziek, dansen én gezelligheid! De muziek en de dansen gaven alles een Afrikaanse sfeer. Na de hele avond gedanst te hebben en in ‘the picture’ te hebben gestaan, ben ik heerlijk in slaap gevallen in m’n (nieuwe) hangmat.

Zaterdagochtend hebben we niet veel meer gedaan dan relaxen, kletsen en ‘hangmatteren’. We werden goed verzorgd door de bewoners van het huis. De vrouw des huizes had namelijk ‘saoto-soep’ voor ons gemaakt. Heerlijk vond ik het.. Totdat Lisette wel iets merkwaardigs uit de soep toverde! Een kippenpoot! Of terwijl, klauw! Kun je dit eten? Ja, dit kun je eten! Mijn eetlust verdween… Lisette knabbelde ondertussen lekker op de poten..
’s Middags zijn we weer in de auto gestapt. Op weg naar een nieuwe plek. Overbridge werd het uiteindelijk. Hier zouden we lekker kunnen zwemmen en ook blijven slapen. Zwemmen hebben Lisette en ik niet gedaan.. Nee, we moesten even weer de fotografen uithangen. Verder hebben we ook hier niet veel meer gedaan dan socializen en relaxen. Nee, dit gaat me nog steeds niet vervelen.

Zondag, wakker worden in een hangmat.. Met uitzicht op de Surinamerivier en een opkomende zon. Iedere dag beleven we weer iets wat we niet hebben gepland. Dus wat zal deze dag brengen? Goed, ook deze dag heeft dus weer iets onverwachts gebracht.
We hebben namelijk gevaren op een supergave en luxe boot! Tijdens het varen gingen we even stil liggen. Onder het genot van een wijntje en salsamuziekje konden we niet veel anders dan genieten! Deze trip was dus wederom geslaagd! Vermoeidheid sloeg toe, na twee indrukwekkende trips…

De afgelopen drie dagen (maandag, dinsdag en woensdag) waren stagedagen. We zijn gestart met de RT-lessen. Dit gaat echt super! De kinderen zijn allemaal enthousiast! Ook nu worden we weer geconfronteerd met de slechte Nederlandse woordenschat van enkele kinderen. Ook hebben we vier kinderen die erg zwak zijn in het rekenen. Gezien er op deze school geen materialen aanwezig zijn die we kunnen inzetten, hebben we deze geleend van de St. Elisabethschool. Enkele materialen mogen ze zelfs houden! Super!:)
Zo… nu is mijn inspiratie echt op! Het is soms moeilijk om alles even leuk over te brengen als hoe ik het heb ervaren. Toch is het me gelukt weer een laaaang verhaal neer te zetten. Hopend dat jullie er van genieten :).

Bosi! Xx Chantal..